Kayakla atlama sporu

Kayakla atlama, yarışmacıların sonunda yukarı doğru kıvrılan dik bir rampa veya kalkış noktasında kayak yaptığı rekabetçi kayak etkinliği. Kayakçı uçtan atlayarak havada mümkün olduğunca fazla yatay mesafe kat etmeye çalışıyor.

Fransa'da Chamonix'teki 1924 Oyunlarından bu yana Kış Olimpiyatlarına kayakla atlama eklendi. 1964 Olimpiyatlarına ikinci, çok daha büyük bir tepenin eklenmesi üzerine etkinlik bölünerek büyük tepeden atlayarak normal (veya küçük) tepeden atlayarak yaratıldı. Yarışmalar, çoğu kayakçının seyahat edebileceği ve hala güvenli bir şekilde inebileceği kalkış noktasından uzaklığa göre sınıflandırılmış, dikkatle derecelendirilmiş ve hazırlanmış tepelerde yapılır; Olimpiyatlar da dahil olmak üzere çoğu üst düzey uluslararası etkinlik sırasıyla 120 ve 90 metre (393.7 ve 295.275 feet) - büyük tepe ve normal tepe. Kış Olimpiyatları'nda hem bireysel hem de takım kayakla atlama etkinlikleri yarışıyor. Kayakla atlama için dünya şampiyonaları 1925 yılında Fédération Internationale de Ski (FIS) yönetimi altında başladı ve 1980'de bir Dünya Kupası turu kuruldu.Kadınlar, 2009 yılına kadar FIS dünya şampiyonalarında kayakla atlamada rekabet etmedi ve 2011'de Rusya'nın Soçi kentindeki 2014 Olimpiyat Kış Oyunları programına kadınların normal tepesi kayakla atlama eklendi.

Kayakla atlama, genellikle bir iskele veya kulede başlayan yaklaşım veya inrun ile başlar; jumper, dışarı ve yukarı doğru yayıldığı kalkışa ulaşana kadar hız (saatte 100 km [62 mil] kadar) biriktirerek çömelmiş bir konumda aşağı doğru kayar. Bu kadar yüksek hızlarda yokuş aşağı seyahat etme riski ve eşzamanlı olarak tepenin dibine iniş olasılığı nedeniyle, hakemlere, jumperların maksimum potansiyel hızını azaltmak için bir sıçramanın başlangıç ​​noktasını düşürme yetkisi verilmiştir.

Havaya girdikten sonra, yarışmacılar sıçramalarını en üst düzeye çıkarmak için sadece vücut pozisyonuna güvenebilirler. 1990'lı yılların başlarına kadar, çoğu jumper'ların tercih edilen konumu, dizleri düz ve kayaklar paralel tutulmuş ve hafifçe yukarı doğru eğimli olarak ayak bileklerinden çok öne eğilmekti. Bu konum rüzgar direncini en aza indirir ve sıçramanın uzunluğunu artırmak için aerodinamik bir kaldırma etkisine katkıda bulunur. Ancak 1980'lerin ortalarında İsveçli jumper Jan Boklöv daha da fazla kaldırma sağlayan yeni bir teknik gösterdi: V stili. Bu konum, bir V şekli oluşturmak için kayakların uçlarını dışa doğru yönlendirerek elde edilir. Başlangıçta geleneksel olmayan tarzı için alay edildikten sonra,Boklöv daha sonra 1988-89 Dünya Kupası yarışmasında birincilik kazanması ve V stilinden kazanılan üstün artışı kanıtlayan bilimsel testlerden sonra Dünya Kupası kayakçılarının modeli oldu.

The landing of a jump is made on a steep section of the hill in a more upright position, with the shock of contact taken up by the knees and hips and one ski farther forward than the other (the telemark position). After the slope levels off, the jumper stops his forward momentum by turning. In addition to the judges’ ability to lower the starting point, other precautions are taken to prevent overjumping, including limits on ski length and ski-suit thickness (thicker suits permit more air to be trapped in the suit and thereby allow for longer jumps) and rules for the placement of bindings on skis. The hills have also been altered for safety; hills are now contoured to ensure that a jumper is rarely more than 3 to 4.5 metres (10 to 15 feet) above the ground during a jump.

Competitors make two jumps. Performance is decided partly by distance covered and partly by form, on the basis of style marks awarded by five judges. Concerning distance, a jump to the K-point (where the distance from the starting point equals the height of the hill) garners a jumper 60 points, with additional points added for each metre beyond the K-point. Style points are deducted for such errors as touching the ground with a hand after landing or not landing with one foot before the other.

Ski flying is similar to ski jumping in every respect except its scoring system, which emphasizes distance over style. Under ideal conditions top contestants are capable of leaps of over 200 metres (656 feet). Ski flying is not included in the Olympics.