Güneş banyosu yaptığınızda vücudunuzda aslında neler olur? (Mayıs Ayı 2024)
Güneş ışığı, güneş olarak da adlandırılır, Dünya yüzeyinde görünen güneş radyasyonu. Güneş ışığı miktarı, gündüz bulut örtüsünün boyutuna bağlıdır. Dünyadaki bazı yerler, Sahra'da olduğu gibi yılda 4.000 saatten fazla güneş ışığı (mümkün olan maksimum değerin yüzde 90'ından fazlası) alıyor; diğerleri ise İskoçya ve İzlanda gibi sık fırtınalı bölgelerde olduğu gibi 2.000 saatten daha az bir süre almaktadır. Dünyanın orta enlem bölgesinin çoğunda, sabahın erken saatlerinde ve öğleden sonra geç saatlerde daha fazla bulut örtüsü nedeniyle, güneş ışığı miktarı gün ilerledikçe düzenli olarak değişir.
tundra: Güneş ışığı ve karbondioksit kullanımı
Arktik tundraların ve alpin tundraların flora ve faunası, gün uzunluğu ve karbondioksit konsantrasyonundaki farklılıklardan etkilenir.
Normalde, güneş ışığı üç ana bileşene ayrılır: (1) görünür ışık, 0.4 ila 0.8 mikrometre arasında dalga boyları, (2) ultraviyole ışık, 0.4 mikrometreden kısa dalga boyları ve (3) dalga boyları 0.8'den uzun olan kızılötesi radyasyon mikrometre. Görünür kısım, Dünya yüzeyinde alınan toplam radyasyonun neredeyse yarısını oluşturur. Ultraviyole ışık toplam radyasyonun sadece çok küçük bir kısmını oluştursa da, bu bileşen son derece önemlidir. Ergosterol aktivasyonu yoluyla D vitamini üretir. Ne yazık ki, büyük şehirler üzerindeki kirli atmosfer, ultraviyole ışığının önemli bir kısmının güneş radyasyonunu soyuyor. Kızılötesi radyasyon, ısı üreten kalitesinde esas değere sahiptir. Dünya yüzeyinde alınan toplam güneş radyasyonunun yarısına yakın kısmı kızılötesidir.
On its path through the atmosphere the solar radiation is absorbed and weakened by various constituents of the atmosphere. It is also scattered by air molecules and dust particles. Short wavelengths of light, such as blue, scatter more easily than do the longer red wavelengths. This phenomenon is responsible for the varying colour of the sky at different times of day. When the sun is high overhead, its rays pass through the intervening atmosphere almost vertically. The light thus encounters less dust and fewer air molecules than it would if the sun were low on the horizon and its rays had a longer passage through the atmosphere. During this long passage the dominant blue wavelengths of light are scattered and blocked, leaving the longer, unobstructed red wavelengths to reach Earth and lend their tints to the sky at dawn and dusk.
An effective absorber of solar radiation is ozone, which forms by a photochemical process at heights of 10–50 km (6–30 miles) and filters out most of the radiation below 0.3 micrometre. Equally important as an absorber in the longer wavelengths is water vapour. A secondary absorber in the infrared range is carbon dioxide. These two filter out much of the solar energy with wavelengths longer than 1 micrometre.
The Eppley pyrheliometer measures the length of time that the surface receives sunlight and the sunshine’s intensity as well. It consists of two concentric silver rings of equal area, one blackened and the other whitened, connected to a thermopile. The sun’s rays warm the blackened ring more than they do the whitened one, and this temperature difference produces an electromotive force that is nearly proportional to the sunlight’s intensity. The electromotive force is automatically measured and recorded and yields a continuous record of the duration and intensity of the periods of sunlight.
