Jacobean dönemi, (Latin Jacobus, “James” den), İngiltere I. James döneminde (1603-25) görsel ve edebi sanatlar dönemi. İlk Jacobean ve önceki Elizabethan stilleri arasındaki farklar, sadece bir derece sorunu olan ince olanlardır, çünkü hanedan değişse de, belirgin bir stilistik geçiş yoktu.
bilgi yarışması
Ünlü Yazarlar
Gazap Üzümünün yazarı kimdi?
Mimaride Jacobean dönemi, Geç Dikey Gotik dönemden motiflerin, Flanders'ın etkisinin güçlü olduğu hantal ve kusurlu olarak anlaşılmış klasik detaylarla bir kombinasyonu ile karakterize edilir. Tudor sivri kemeri yaygındır ve iç mekan çalışmalarında önemli ölçüde basit Tudor paneller ve ara sıra Dikey tonoz formlarının kullanımı vardır. Kapılar, şömineler ve benzerleri genellikle klasik formlarla çerçevelenir ve hem dış hem de içeride geniş bir terim, pilaster, S-kaydırma ve kayış işi olarak bilinen delinmiş, düz süslemenin kullanımı vardır. Jacobean mobilya parçaları genellikle meşedir ve ağır formları ve soğanlı bacakları ile dikkat çekicidir. Ancak Jacobean döneminde,tasarımcı Inigo Jones, Banqueting House, Whitehall (1619–22) tasarımı ile ilk tam olarak gerçekleştirilmiş Rönesans klasik mimari tarzını İngiltere'ye tanıttı. Jones'un tarzı Andrea Palladio'nun teori ve eserlerine dayanıyordu ve Palladianizm daha sonra İngiltere'de yaygın olarak kabul gören bir mimari stil haline geldi.
During this period, painting and sculpture lagged behind architecture in accomplishments because there was no outstanding practitioner of either. The chief of the early Jacobean painters was the talented miniaturist Isaac Oliver. Most of the Jacobean portraitists, like the sculptors, were foreign-born or foreign-influenced—for example, Marcus Gheerhaerts the Younger, Paul van Somer, Cornelius Johnson, and Daniel Mytens. Their efforts were later surpassed by those of the Flemish painters Peter Paul Rubens and Anthony Van Dyck, who worked in England during the reign of Charles I.
In literature, too, many themes and patterns were carried over from the preceding Elizabethan era. Though rich, Jacobean literature is often darkly questioning. William Shakespeare’s greatest tragedies were written between about 1601 and 1607. Other Jacobean dramatic writers became preoccupied with the problem of evil: the plays of John Webster, John Marston, Thomas Middleton, and George Chapman induce all the terror of tragedy but little of its pity. Comedy was best represented by the acid satire of Ben Jonson and by the varied works of Francis Beaumont and John Fletcher. Another feature of drama at this time, however, was the development of the extravagant courtly entertainment known as the masque, which reached its literary peak in the works of Jonson and Inigo Jones. Jonson’s comparatively lucid and graceful verse and the writings of his Cavalier successors constituted one of the two main streams of Jacobean poetry. The other poetic stream lay in the intellectual complexity of John Donne and the Metaphysical poets. In prose, Francis Bacon and Robert Burton were among the writers who displayed a new toughness and flexibility of style. The monumental prose achievement of the era was the great King James Version of the Bible, which first appeared in 1611.
