İçindekiler:
Meyveci - Bodur Bahçe'de Meyve Yetiştiriciliği ve Avantajları (Mayıs Ayı 2024)
Meyve yetiştiriciliği, fındık dahil olmak üzere meyve mahsullerinin yetiştirilmesi, öncelikle insan gıdası olarak kullanılır.
Meyve ve fındık üretimi konusu, meyveleri ekonomik önemi olan çok yıllık bitkilerin yoğun kültürüyle ilgilidir (bir fındık botaniktir). Sebze yetiştiriciliğini ve süs ve çiçek üretimini de kapsayan geniş bahçecilik konusunun bir parçasıdır. Bu makale, vanilya, kahve ve yağ üreten tung ağacı ve palmiye yağı da dahil olmak üzere başka bir yerde kapsanan çok sayıda çok yıllık çok sayıda meyve mahsulünü kapsamaması nedeniyle daha fazla keyfi sınırlama getirmektedir (kahve, yağ ve yağ işleme, şarap ve tek tek bitkiler üzerindeki eşyalar [örn. vanilya; tung ağacı ve palmiye yağı].
Botanikçiler meyveyi geniş anlamda bir bitkinin tohumunu çevreleyen etli veya kuru olgunlaşmış yumurtalık olarak tanımlar. Bir pomolog veya meyve yetiştiriciliği bilim ve pratiğinde uzman, onu bir çiçeğin gelişimiyle ilişkili çok yıllık bir bitkinin etli yenilebilir kısmı olarak biraz daha dar olarak tanımlar. Fındık, sert veya kırılgan bir kabukla çevrelenmiş, genellikle yağlı bir çekirdekten oluşan herhangi bir tohum veya meyvedir. Çoğu yenilebilir fındık - örneğin badem, ceviz, kaju, cevizli, fıstık, vb. - tatlı fındık olarak bilinir. Tüm somunlar yenilebilir değildir. Sıvı veya katı yağ kaynağı olarak kullanılan bazıları yağlı tohum olarak kabul edilebilir; diğerleri süsleme için kullanılır. Biçim ve yapının (morfoloji) özelliklerine dayanan bir somunun botanik tanımı daha kısıtlayıcıdır: sert, kuru, tek hücreli, olgunlaşmadan açılmayan tek tohumlu bir meyve. Hem botanik hem de popüler anlayışa uyan fındıklar arasında meşe palamudu, kestane ve fındık; diğer sözde fındık, botanik olarak bir tohum (Brezilya fıstığı), bir baklagil (fıstık [yer fıstığı]) veya bir drupe (badem ve hindistancevizi) olabilir. Bu makalede, somun terimi aksi belirtilmedikçe en geniş anlamıyla kullanılmaktadır.
Bu makale meyve yetiştiriciliğinin ilke ve uygulamalarını ele almaktadır. Meyvelerin işlenmesi hakkında bir tartışma için, gıdaların korunması makalesine bakın; besin değerleri hakkında bilgi için bkz. beslenme, insan.
Dünyanın en çok tercih edilen iklimlerinde meyve ve kabuklu yemiş endüstrilerindeki teknoloji ve konsolidasyondaki gelişmeler, verimdeki istikrarlı bir artıştan sorumludur. Böylece, çeşitli meyve ve kabuklu yemiş mahsullerine ayrılan toplam dönüm veya bitki sayısı, ilgili mahsul üretimindeki artışla orantılı olarak düşmüş, yaklaşık olarak aynı kalmıştır veya artmamıştır.
Meyve ve fındık yetiştiren işletmeler çok çeşitli iklimleri ve bitki materyallerini kapsamakla birlikte, teknolojilerinin birçok ortak sorunu ve uygulaması vardır. Bunlardan en önemlileri aşağıda tartışılmıştır.
Çeşitlilik: yayılması ve iyileştirilmesi
Meyve veya kabuklu yemiş yetiştirme endüstrisinin kurulmasındaki ilk adım, yüksek verimlilik ve üstün ürüne sahip münferit bitkilerin seçilmesidir. Böyle bir birey bahçecilik çeşididir. Vejetatif olarak köklü kesimlerden, sürgün atan kök parçalarından veya aşılama ile çarpılırsa, gruptaki her bir bitki (klon olarak adlandırılır) diğerleriyle aynıdır. Neredeyse tüm ticari olarak önemli çok yıllık meyve ve fındık bitkileri klonal olarak çoğaltılır; yani çeşitleri vejetatif olarak bir şekilde veya başka şekilde çoğaltılır. Yabani ceviz, kaju, siyah ceviz, hickory ve kestane gibi bazı fındık bitkileri hala tohumdan rastgele büyüyen ağaçlardan gelir; dolayısıyla karakter ve kalite değişme eğilimindedir.
Birçok önemli meyve bitkisi nesli kuşaklar önce seçildi. Sultanina (Thompson Çekirdeksiz) üzüm, Lob Injir (Calimyrna) incir ve Gros Michel muzunun kökenleri belirsizdir; seçimden bu yana milyonlarca kişi tarafından ekilen her örnek aslında seçilen bireyin bağımsız bir kök sistemi üzerinde büyüyen vejetatif bir devamıdır. Ancak, meyve yetiştiren bir endüstrinin yaşı veya seçilen çeşitlerin mükemmelliği ne olursa olsun, yeni çeşitler için sürekli bir araştırma gereklidir. İklim adaptasyonunda, böcek ve hastalık direncinde ve özel bahçecilik veya pazarlama sorunlarının çözümünde her zaman iyileştirme için yer vardır. Aslında, dünyanın dört bir yanındaki hükümet deney istasyonları, pazar kalitesinin iyileştirilmesi ve temel meyve ve fındık ürünlerinin verimi için bilimsel ıslahı vurgulamaktadır.
Çeşit seçimi ve iyileştirilmesi sürekli bir ihtiyaç olmakla kalmaz, aynı zamanda mevcut çeşitlerin bakımı da gereklidir. Çeşitliliğin iyileştirilmiş bir vejetatif mutasyonu istisnai olmakla birlikte, dejenere (düşük kaliteli) mutantların yanlışlıkla çoğaltılması fırsatları, çeşidin örneklerinin sayısı ile orantılı olarak artar. Sonuç olarak, bir klonu sadece üstün bireylerden yaymaya ve mutasyonun özellikle yaygın olduğu narenciye durumunda, daha fazla önlem alınması gerekmektedir. Elbette, çeşitliliği büyük ölçüde artırabilecek zaman zaman mutasyonlar vardır ve bunlar aranır, seçilir ve yayılır.
Vejetatif çoğaltma tekniği, tek tek meyve bitkisine göre değişir. Tarih, muz ve ananas dalı veya emiciler kullanılarak çarpılır. Üzüm, incir, zeytin, frenk üzümü ve yaban mersini genellikle kesimlerden yayılır. Çilek ve siyah ahududu vejetatif olarak özel organlar tarafından üretilir - birincisi stolonlar veya koşucular, ikincisi kamış ucu köklendirme veya katmanlama ile. Birçok çeşit meyve ağacı, özellikle yetiştirilen anaçlara aşılanmalı veya tomurcuklanmalı, çünkü çoğaltılacak türler kolayca kök salmaz; elma, armut, şeftali, mango ve narenciye bu gruba örnektir. Birçok fındık ağacı, derin bir delik ve nakil için özel bakım gerektiren, ancak birkaç dallanma köküne sahip tek bir taprota sahiptir.
Bugünün eğilimi, özellikle elma ve armut olmak üzere çoğu meyve mahsulünde daha küçük bir ağaca ve dikkatle düzenlenmiş gübreleme ve sulama ile telaş tarzında daha yakın ekime doğru. Bu, dönüm başına üretimi arttırır, işçilik maliyetini düşürür, erken verimi artırır ve bakım ve hasat işlemlerine erişimi kolaylaştırır. Bu yaklaşım, aslında, Avrupa'da onlarca yıldır kullanılmaktadır. Emek, meyve ve kabuklu yemiş üretiminde en büyük maliyet unsurudur. El emeğini azaltmak, kolaylaştırmak veya ortadan kaldırmak için her araçtan yararlanılabilir.
Çoğu meyve türünde bir ila iki yıllık bir süre, bir kesimin kök saldığı zaman ile bitkinin tarlaya hazır hale gelme zamanı veya aşılama veya tomurcuklanma ve tarla dikimi arasında müdahale eder. Bu aralıkta, bitkiler sıra halinde yoğun kültür verilebilecekleri bir fidanlıkta kalırlar. Ancak ananas ve muz ekim malzemeleri tarla ekiminden önce kreş bakımı gerektirmez.
Meyve çeşitlerini seçerken, yetiştirici (1) mevcut çeşitlerin çiftliğinin iklim ve toprak koşullarına göre göreceli uyumlarını tanımalı ve (2) hem yönetim ihtiyaçlarını hem de kendi ihtiyaçlarına en iyi adapte edilenlerden piyasa taleplerini karşılayan bir grup seçmelidir. koşullar. Örneğin, kuzeydoğu ABD'de bir elma üreticisi dört çeşit yetiştirebilir: Milton, McIntosh Red, Red Delicious ve Rome Beauty. Bunlar için ana hasat mevsimleri birbirini iki haftalık aralıklarla başarır; bu onun hasat süresini uzatmasına ve emeğini verimli bir şekilde kullanmasına yardımcı olur. İlk iki çeşit, son iki çeşit gibi tatmin edici bir şekilde döllenir. Bu çeşitlerin ilki genellikle depolanmadan pazarlanırken, diğerlerinin depolanma mevsimleri uzuyor. Bu, yetiştiricinin pazarlama süresini uzatmasına yardımcı olur.
